लाडकी बाहुली (लेखिका - इंदिरा संत)               संस्कृत रुपान्तरम् = दयाकर दाब्के, भोपालम्
                                           
लाडकी बाहुली होती माझी एक                  प्रिया पुत्तुलिका आसीत् मदीया एका
मिळणार तशी ना शोधुनी दुसर्‍या लाख !             न लभ्यते तादृशी लक्षशोपि दृष्ट्वा

किती गोरी गोरी गाल गुलाबच फुलले                गौरवर्णीया, कपोले शतदलपुष्पम्
हासती केस ते सुंदर काळे कुरळे                    डयन्ते केशा:, सुन्दरकृष्णकुटिला:/वर्णीया:
झाकती हासती निळे, हासरे डोळे                   निमीलयति क्वचित्, नीले, हसन्नयने
अन्‌ ओठ जसे की आताच खुदकन्‌ हसले             ओष्ठाभ्यां मन्ये, अधुना हि सा अहसत्‌
अंगात शोभला झगा रेशमी लाल                    शरीरे शोभते, रक्तं कौशेयं वस्त्रम्
केसांवर फुलले लाल फितीचे फूल                   केशेषु फुल्लं, पीतम् एकं पुष्पम्
कितीतरी बाहुल्या होत्या माझ्याजवळी                नैकपुत्तुलिका:, सन्ति मम समीपे,
पण तीच सोनुली फार मला आवडली !              किन्तु सा एव, अतीव मे रोचते

मी तिजसह गेले माळावर खेळाया                  तया सह गताSहं, क्रीडांगणं क्रीडार्थम्
मी लपुनी म्हणे ‘साइ सुट्ट्य हो ! या या !’         सा निलीय ब्रूते,‘अन्विश सज्जाऽहम्/सिद्धाऽहम्
किती शोध शोधली कुठे परि न ती दिसली            बहुत्र दृष्ट्वाSपि, कुत्राSपि न प्राप्ता
परतले घरी मी होऊनी हिरमुसलेली !                प्रत्यागच्छं सदनं, खिन्ना तस्मात् जाता
वाटले सारखे जावे त्याच ठिकाणी                   गन्तुम् इच्छामि तद् एवाSहं स्थानम्
शोधुनी पहावी पुन्हा पुन्हा ती चिमणी                पुत्तुलिकाया:, पुन: पुन: शोधार्थम्
जाणार कशी ? पण संतत पाऊसधार!               कथं गच्छानि? वर्षाधारा: सततम्
खळ मुळी न तिजला वारा झोंबे फार                शीतवातेन, बाधते मम शैत्यम्

तिजसाठी रडले रात्रंदिन मी बाई                    रोदनं तदर्थं, कृतं मया आरात्रिम्
किती खेळ भोवती हात लावला नाही !               क्रीडनकेषु सत्सु, नाSस्ति किमपि सौख्यम् 
स्वप्नात तिने मम रोज एकदा यावे                 स्वप्नेषु सा, मम प्रत्यहम् एति
हलवून मला हळु माळावरती न्यावे                  अंगुलीं धृत्वा, क्रीडांगणं मां नयति
पाऊस उघडला गेले माळावरती                     वर्षणे समाप्ते, क्रीडांगणम् आगता
गवतावर ओल्या मजला सापडली ती !               क्लिन्ने घासे, मया साSस्ति प्राप्ता
कुणी गेली होती गाय तुडवुनी तिजला                काचित् धेनु: गताSसीत्, कृत्वा पादप्रहारम्
पाहून दशा ती रडूच आले मजला                   दृष्ट्वा दशां ताम्, अतीव दु:खं जातम्

मैत्रिणी म्हणाल्या, ‘काय अहा हे ध्यान!             सख्य: अवदन् ‘हन्त दुर्दशा जाता,
केसांच्या झिपर्‍या रंगहि गेला उडून !’               वर्णो गत:, केशा: अपि पतिता:’
पण आवडली तशीच मजला राणी                   तथाSपि रोचते, मह्यं सैव/तथैव राज्ञी
लाडकी बाहुली माझी - माझी म्हणुनी !              ‘पुत्तुलिका प्रियंका’ एवं च गणयामि